Madonna eist haar plek terug op de troon als onverwoestbare, eigengereide popkoningin

Ze was schokkend. Opstandig, brutaal en beledigend. Maar het meest controversiële aan haar nu, zegt zangeres Madonna, terwijl ze ondeugend achterover leunt op het podium van het Antwerpse Sportpaleis, is dat ze ‘hier nog steeds rondhangt’.

Het moet gezegd: het is behoorlijk verbazingwekkend. Madonna’s gezondheid was vier maanden geleden ronduit slecht. Ze lag in coma vanwege een ernstige bacteriële infectie. Maar ze herstelde zich, godzijdank. Ze noemt het een wonder dat ze deze maand alsnog aan haar Europese tournee in Londen begon. Ze reist voortaan door heel Europa en landt op 1 en 2 december in de Ziggo Dome in Amsterdam.

Haar beruchte laattijdigheid – in België begint ze zondagavond pas om tien uur – is dan ook een triviaal detail. Ze is weer terug, voor een zalig publiek, vooral fans van het allereerste begin. En het is feest, met zo’n veertig hits. Op torenhoge videoschermen om haar heen flitsen archiefbeelden langs opvallende en pittige momenten uit haar carrière.

Zinderende seksualiteit

Ze is nu 65 jaar, maar vergeet die leeftijd meteen. Ze is super sexy in elke korte killer-outfit, met een blik van ‘wie kan mij iets doen?’. Ze herwint haar plaats op de troon als een onverwoestbare, eigenzinnige popkoningin, die nog steeds op spannende wijze uitdrukking geeft aan haar seksualiteit. Madonna heeft zichzelf als popster voortdurend opnieuw uitgevonden – de afgelopen jaren even onnavolgbaar als fascinerend. Maar laten we eerlijk zijn, ze zingt nu in ‘Nothing Real Matters’, zwaaiend in een zwart gewaad met een halo om haar hoofd aan het begin van de show. “Het komt allemaal bij mij terug.”

Madonna was altijd een wervelwind, in met theater doordrenkte concerten. Dat een getapet been haar duidelijk verhindert om voluit te gaan in de dans in Antwerpen – Hoe dan ook. Met talloze verwijzingen naar haar muziekvideo’s draait het allemaal om nostalgie.

En haar zang? Helemaal niet erg, al zingt ze mee met de tape, is er geen band en wordt haar stem soms verheven met autotune. Zingen is nooit de kracht van Madonna geweest.

Platina blond

De feesttour is bovenal een wervelende, gestileerde, slim in elkaar verweven Greatest Hits-show. We zoeven door haar leven in haar liedjes, samengevat in zeven muzikale hoofdstukken, met haar platinablonde haar en iconische outfits. Een lange catwalk leidt door het publiek en ook hierboven zijn projecties te zien.

Ze neemt haar publiek mee terug naar de begindagen, als ambitieuze twintiger in het New York van de jaren tachtig in een disco-funktijdperk. Ze danst onbezonnen op haar eerste hits, van ‘Everybody’ tot ‘Into the Groove’.

Vergeet niet waar je vandaan komt, roept ze. In New York was ze arm en dakloos en verdiende ze extra geld als serveerster en topless model. Ze speelde drums in een band, maar gitaristen kregen volgens Madonna “meer aandacht”. Dat leidt tot een ongekend moment: Madonna rockt los op gitaar met het ietwat vergeten ‘Burning Up’, een van haar eerste demo’s uit 1983.

De overgang naar een zwaarder deel is prettig. Terwijl iedereen danst op ‘Holiday’ (1983) – de queerscene was er toen al dol op – blijft de grote discobal dalen. Uiteindelijk wordt een danseres verpletterd, Madonna bedekt hem liefdevol. Hij vertegenwoordigt haar vrienden die aan aids zijn gestorven. Hoog boven het publiek in een lift, waar ze later nog meer in zweeft, zingt ze ‘Live To Tell’ tussen foto’s van haar vrienden door. Het is een van de visueel sterkste momenten in de show.

Madonna maakte van de seksueel actieve vrouw een heldin

Gaultier korset

Dat zijn er meer. Zwoel en gesluierd zingt ze ‘Like A Prayer’. Gemaskerde, half ontblote mannen draaien rond in een verlichte carrousel. Ze speelt haar beroemdste seksscène na met haar jongere zelf, een lookalike in het Gaultier-korset en de puntige bh. Het is bewust enigszins statisch. ‘Erotica’ is een stomende scène in een door lasers gevormde boksring. “Ik wil je graag in trance brengen”kreunt ze. En ook in ‘Justify My Love’ krioelen de lichamen rond de superster.

Oké, spannend, zou je denken. Maar Madonna begon met die pop-erotiek. Ze maakte van de seksueel actieve vrouw een heldin. Met wilde strepen, snel schakelend tussen sfeer en podiumbeeld, onderstreept ze keer op keer haar invloed. Zwart-witfilms op de huid in ‘Human Nature. Lossere cowboydansen in ‘Don’t Tell Me’.

De politieke noot klopt absoluut niet: een tergend ongemakkelijk stuk dat haar ‘visie’ laat zien op de oorlog tussen Israël en Hamas. De popster is het sterkst als ze zich volledig kan uiten en vooral heel Madonna kan zijn, omringd door haar dansers. Erg leuk is ‘Vogue’ – een balzaalscène waarin Madonna als jurylid slechts tientjes toekent aan de dansers – zoals aan haar 11-jarige dochter Estere, die de geometrische en gestileerde bewegingen van de ‘vogue’ kan uitvoeren. dans’ het beste. Haar andere kinderen doen ook mee aan de show.

Het maakt de voorstelling steeds persoonlijker. Ook eert ze haar onlangs overleden broer, die haar jazz en poëzie leerde, met een akoestische versie van Gloria Gaynors ‘I Will Survive’. Er is een lied voor haar ouders. En ze eert overleden tijdgenoten als Prince, Michael Jackson, David Bowie en Sinead O’Connor. Madonna is de overlevende. En dat beseft ze maar al te goed.