Je moet een verstokte optimist zijn om voorzitter te willen worden van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, een orgaan dat zich de afgelopen jaren heeft gespecialiseerd in het vertalen van politieke polarisatie naar bestuurlijke verlamming. Kevin McCarthy is zo’n verstokte optimist, die begin dit jaar vrolijk vijftien stemrondes doorstond voordat hij uiteindelijk door de Republikeinen op het schild werd gehesen.
Sindsdien is hij erin geslaagd verschillende politieke crises te doorstaan door, nog steeds opgewekt, overeenkomsten te sluiten die elkaar soms tegenspraken, waardoor moeilijke problemen naar de toekomst werden verschoven. Dit alles onder het motto: als we vandaag overleven, kan de politieke realiteit er morgen heel anders uitzien.
Optimisme alleen is niet genoeg
Maar de politieke realiteit in de Verenigde Staten is grimmig, en optimisme alleen is niet voldoende om deze permanent te veranderen. Een kleine groep van acht extreemrechtse Republikeinen dwong een stemming af om McCarthy uit te zetten nadat hij iets had gedaan dat zij als onvergeeflijk beschouwden: hij sloot een tijdelijke begrotingsovereenkomst met de Democraten om ervoor te zorgen dat de regering niet hoefde te sluiten.
Dat zo’n deal uiteindelijk onvermijdelijk is, omdat zo’n begrotingsdeal ook nog langs de Democratische Senaat en de president moet, was voor deze sektarische club van ondergeschikt belang. Ideologische zuiverheid heeft voorrang, zelfs als dit betekent dat de salarissen en betalingen aan vele miljoenen werknemers en contractanten van de federale overheid worden stopgezet.
Vanuit het idee van volksvertegenwoordiging is het goed om ideologische uitersten vertegenwoordigd te hebben in een parlement. Maar in de VS gebeurt iets anders: een groep van acht ultrarechtse Republikeinen houdt nu het hele land gegijzeld. Het budget is verlengd tot november, wanneer het hele circus weer begint.
Moeilijk om een oplossing te vinden
De gevolgen zijn ook buiten de landsgrenzen voelbaar: de hulp aan Oekraïne staat op het spel. Zolang er geen nieuwe voorzitter is, kan deze niet worden verlengd, en de vraag is of er Republikeinse kandidaten zijn die zich willen laten gijzelen door de extreemrechtse flank van hun partij.
Dit komt grotendeels doordat de Republikeinse Partij zich vrijwillig laat gijzelen. De afgelopen jaren is de intolerante en autoritaire retoriek van Trump dominant geworden op alle niveaus van de partij. Dat maakt het nu voor veel Republikeinen moeilijk om een geloofwaardig antwoord te formuleren op de meest fanatieke exponenten van die retoriek. Of om een oplossing te zoeken op de enige plek waar die te vinden is: in het politieke centrum, door compromissen te sluiten met de Democraten.
Het commentaar is de mening van Trouw, verwoord door leden van de redactie en hoofdredacteuren.
