Het telefoontje in de appgroep triggerde mij. ‘Zijn er hier kandidaten om golflessen te volgen en daarmee het golfvaardigheidscertificaat te behalen? Altijd leuk om met een groep te doen.’
De afzender heeft gelijk. Golfen met een groep is leuk om te doen weet ik uit ervaring. Ik heb twee keer een clinic gehad en twee keer op de golfbaan gestaan voor ‘pitch and putt’. Bloedfanaat.
Ook op de midgetgolfbaan ben ik elke zomer op mijn best tijdens ons traditionele familiespel. ‘Oan ‘ein een winst heit altyd’ is een populair gezegde van onze kinderen. Dat zeggen ze trouwens bij elke wedstrijd. Ik kan het gewoon niet: iemand laten winnen. Of het nu gaat om midgetgolf, sjoelen of een spelletje Uno, ik wil altijd winnen.
Trein geraakt
Terug naar golfen. Mijn gedachten gingen meteen terug naar de tijd dat wij met collega’s een clinic bij golfclub De Groene Ster in Leeuwarden bezochten. Een collega had zelfs een primeur. Waar alle golfers even pauzeren als er een trein passeert, produceerde hij een prachtige golf die met een prachtige ‘poke’ tegen de trein terechtkwam. Het stoort hem nog steeds dat hij geen vermelding kreeg op de website van de golfclub.
Ik heb altijd gedacht dat het leuk zou zijn om golf serieus te nemen, maar het is er nooit van gekomen. Alleen al de gedachte aan die rode, geruite knickerbocker weerhield me ervan om over de greens te lopen.
De speciaal voor lange mensen gemaakte knuppels die een buurvrouw mij aanbood uit haar tuinhuisje heb ik dan ook nooit meegenomen. Een topsport die niet bij mij past was altijd mijn idee. Maar goed, als de plaatselijke slager op zondagochtend rondloopt, kan ik dat ook.
Maar wie weet, misschien graaf ik wel in die doos. Bovendien wil de golfvereniging af van het roodbroekenimago, zodat die drempel weg is.
Tijdrovend
De factor tijd blijft bestaan. Ik weet het, je moet tijd vrijmaken voor ontspanning. Maar golfen kost veel tijd. Tijd die ik eigenlijk niet heb. Minachting in de appgroep, met de toevoeging: ‘Ik lees alleen maar excuses’.
In dezelfde appgroep zit ook de man die ik deze week interviewde over de hartstilstand die hij vijf jaar geleden kreeg. Hij werd met succes gereanimeerd en vierde sindsdien ook de verjaardag van zijn tweede leven. Donderdag trakteerde hij hem op sinaasappeltaart.
Dat interview herinnerde mij opnieuw aan het belang van een EHBO- en reanimatiecursus. We praten er thuis al jaren over, en al die jaren is het niet gebeurd. Geen tijd. Nu ik het schrijf, denk ik meteen: ik zie alleen maar een excuus.
Ik ga tijd maken. Voor die cursus spoedeisende hulp, tenminste. En als ik ooit op de golfbaan sta en iemand een ander met een deflector neerslaat, kan ik in ieder geval te hulp schieten.
johan.stobbe@lc.nl
