Ooit vulden ze de straten: oude Simca’s, die nog niet zo oud waren. Dat beeld kwam zondag even terug. Zo’n dertig bezitters van deze oldtimers toerden trots door Drenthe.
Vincent Schippers (25) uit Assen heeft zeven stukken. Zeven oude Simca’s, die hij samen met zijn vader Willem (66) kocht en restaureerde. Dat hij zo dol is op de Franse auto die al bijna veertig jaar niet meer wordt gemaakt, is de schuld van diezelfde vader. Hij werkte vroeger bij een Simca-dealer.
Toen Vincent als vijftienjarige jongen geïnteresseerd raakte in knutselen, deed hij dat uiteraard op een Simca.
Vincent kon destijds niet vermoeden dat zij later de trotse bezitters zouden worden van zeven exemplaren. Waar laten ze ze allemaal? Eén aan huis, een halfvrijstaande woning in Assen. De rest hebben ze verspreid over garages en een caravanstalling, maar ze rijden er toch niet elke dag mee.
“Het zijn echte oldtimers. Je rijdt er niet meer dan 1000 kilometer per jaar mee. En alleen als het mooi weer is. Als je zo’n auto eenmaal hebt opgeknapt, zou het zonde zijn om ermee in de regen of in de buitenlucht te rijden. winter.”
Slecht van de regen
Wat dat betreft waren ze behoorlijk teleurgesteld toen het zondagochtend motregende. Vader en zoon zijn lid van de Simca Automobiel Club en voor deze dag staat een rondrit door Drenthe op het programma.
Vincent en zijn vriendin Aniek Hulshof hebben de route uitgestippeld: van Westerbork via Aalden en Borger naar het museumdorp Orvelte. Eigenlijk zijn hier geen auto’s toegestaan, maar de club is er bij wijze van uitzondering in geslaagd dit te doen. Omdat ze verzamelen bij B&B De Slaoperij mogen ze als bestemmingsverkeer door de karakteristieke straten rijden.
“Maar ik twijfelde echt of ik zou komen”, zegt Vincent, kijkend naar het weer. Hij wijst op zijn grote trots: een knalgele Simca 1100 TI, bouwjaar 1976. “Die hebben we tot in de puntjes gerestaureerd en dat heeft drie jaar geduurd. De hele bodem is zelfs in kleur gespoten. Dus ja, die hebben we Ik ben de hele week al aan het kijken naar het weer: blijft het droog of niet? Maar als organisator kun je eigenlijk niet wegblijven.”
Franse strijd
Vader en zoon hebben de auto acht jaar geleden uit Frankrijk gehaald. Ze hadden op de foto’s gezien dat de auto gerestaureerd moest worden, maar bij aankomst bleek deze in nog slechtere staat te zijn dan verwacht. Maar ja, ze hadden 1400 kilometer gereden met een karretje achter de auto.
Terugbrengen met een lege winkelwagen was eigenlijk geen optie.
Jeugdsentiment
“Het is jeugdsentiment”, beschrijft vader Willem zijn liefde voor Simca. “Van school ben ik direct gaan werken bij de Simca-dealer in Emmeloord. En ik vind het nog steeds prachtige auto’s. Het is ook het gemakkelijkste van de Franse merken om aan te sleutelen. Je hebt relatief gemakkelijk toegang tot alles. Dat we er nu zeven hebben, moet gezien worden als bezigheidstherapie. Ik ben nu met pensioen en kan gaan fietsen, maar dat heeft zo weinig zin.”
Kofferbak aan de voorkant
Ook voor René Pol (57) uit Annen is het jeugdsentiment. Pol’s vader had vroeger een Simca-garage in Zuidlaren en hij groeide ermee op. “Wij moesten helpen. Schoonmaken, tanken, dat soort dingen. Ik reed al in zo’n type auto toen ik in de zesde klas van de basisschool zat.”
Vandaag heeft hij zijn Simca 1000 meegenomen waarvan de motor niet voorin maar onder de achterklep zit. De kofferbak bevindt zich aan de voorkant, onder de motorkap. ‘Vroeger legden we zandzakken onder de motorkap, zodat die beter op de weg lag. En kijk, dat gaf extra opbergruimte’, demonstreert hij, terwijl hij de achterbank naar voren klapt. ‘Simca was een van de eersten die “Dit kon. Simca was vooruitstrevend, weet je. Ze waren ook een van de eersten met een derde en een vijfde deur, dus een achterklep.”
Auto gevonden die vader verkocht heeft
Vorige week kocht hij Simca nummer vijf, die voor hem een bijzondere persoonlijke waarde heeft. Zijn vader, die niet meer leeft, verkocht de auto – een Simca 1301 uit 1975 – nieuw aan een toen 80-jarige dame uit Tynaarlo.
Pol weet het nog goed, want hij kocht als 16-jarige jongen de auto die de dame inruilde.
“Ik kwam bij het huis van mijn vader aan met een grote envelop vol geld, verdiend door hard werken. Hoe dan ook, ik was al lang op zoek naar de auto van deze dame. Je moet niet vergeten dat de meeste Simca’s er niet meer zijn; ze worden sinds de jaren tachtig niet meer gemaakt. En ik wist dat ze er heel voorzichtig mee was geweest. Ze stal de auto in een verwarmde garage en als het regende ging ze er niet mee weg. Toen annuleerde ze de beurt, weet ik nog.”
“Die moet ik hebben!”
Een paar weken geleden zag Pol de auto plotseling voorbijkomen in een artikel in het tijdschrift Simca. Ik zag het kenteken op de foto en dacht: dat moet ik hebben! Hij bleek in Deventer terecht te zijn gekomen.”
Daar houden de bijzondere auto’s van Pol niet op, want in zijn schuur staat ook een Simca-busje van het type dat zijn vader vroeger als serviceauto had. Hij wil het in de oorspronkelijke staat herstellen, inclusief het opschrift van weleer: Autobedrijf R. Pol – Zuidlaren – Tel: 2522.
,,Dat vind ik leuk. Waarom is één auto niet genoeg voor mij? Mijn vrouw vraagt dat ook altijd. In het begin, bij de eerste auto, zei ze steeds dat ze het zo lelijk vond. En ze vroeg of hij niet weg kon. Toen kocht ik een schuur verderop in de straat. Dat is waar ze nu zijn. Goede oplossing, toch?”
Simca en de Simca-club
De Simca Automobiel Club is opgericht in 1985 en heeft ongeveer 300 leden. Bij de oprichting was de Simca nog een veel voorkomende auto. Dat veranderde toen de productie in 1985 stopte. Simca bestond ruim een halve eeuw.
De eerste Simca werd in 1934 in Frankrijk geproduceerd onder licentie van Fiat. Tot kort daarna Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden ook alle Simca-modellen onder het merk Fiat uitgebracht. Soortgelijk de Simca 5 is een equivalent van de Fiat 500 Topolino.
Pas in 1951 leverde Simca voor het eerst een eigen model. “Simca werd in de jaren die volgden enorm populair”, vertelt Johan Wiebing van de Simca-club. “Simca verkocht zelfs een paar maanden beter dan de Opel Kadett.”
