Rudy Lentze (69), gitaarfenomeen uit Groningen, kocht zijn pensioen af om een nieuw album te bekostigen. ‘Het lijkt me verschrikkelijk om beroemd te zijn’

Rudy Lentze wordt al tientallen jaren het best bewaarde muzikale geheim van Groningen genoemd. Een gitaarfenomeen, briljant maar onbekend. Lentze (Bandoeng, 1954) haalt zijn schouders op. Hij rolt een flinterdunne sigaret. “Het lijkt mij vreselijk om beroemd te zijn”, zegt hij. “Ik begrijp dat mensen die groot zijn geworden, zoals Kurt Cobain, daar niet mee om kunnen gaan. Je wordt publiek bezit. Ik moet er niet aan denken.”

We zitten in de tuin achter zijn huis in De Oosterpoort, in de schaduw van een ginkgo. “Ik hou van die boom”, zegt Lentze. “Die hebben we geplant toen we hier twintig jaar geleden kwamen wonen. Kijk hier nu eens naar. Daar word ik blij van, zo’n boom.” Aanleiding voor het gesprek is het nieuwe album van Rudy & His Fascinators, Nachtelijke bloedzuigers’ Rendez-Vous. De vorige, Drummermeisje 10 jaar geleden gepubliceerd.

“Ik heb mijn postpensioen gekocht om dit album te kunnen maken”, zegt hij. “Ik betaal altijd alles zelf. Ik heb het opgegeven om platenmaatschappijen te benaderen.” Niet dat hij zich onbegrepen voelt. “Mijn insteek is altijd geweest: liefde voor muziek en voortdurende ontwikkeling. Ik word graag opgeleid door jongere muzikanten. Ik realiseerde me onlangs dat ik de afgelopen decennia niet meer met tijdgenoten heb gespeeld.”

Muzikanten vrienden

Voor het nieuwe album vroeg hij muzikantenvrienden uit de noordelijke scene: Thea Visser, Jurgen Veenstra, Peter van der Heide, Lielian Tan, Fons Sluijter en anderen. Ruud Slingerland produceerde het album. “Rudy & His Fascinators is geen band, maar een project”, zegt Lentze. “Altijd met verschillende mensen, die ik enorm respecteer.”

Lentze werkt nog steeds vijf dagen per week als postbode. “Een paar uur per dag. Ik ben longpatiënt, ik rook, ik drink. Het werk houdt mij in vorm en geeft structuur. Als AOW-er kun je wel achter de planten zitten, maar als muzikant heb je geen structuur. Ook kan ik mijn vrouw Janneke niet alle kosten laten betalen. Dat is niet goed voor mijn ego.”

Het is geen vervelend werk, post bezorgen. “Ik vind het meditatief. Ik ben geen fluitende postbode die met iedereen een praatje maakt. Ik klaag wel eens over het slechte weer, maar het schijnt het meest begeerde beroep te zijn onder muzikanten en beeldend kunstenaars die niet van hun werk kunnen leven.”

Geld verdienen met muziek, landelijk doorbreken, het kan, zegt Lentze. “Misschien wilde ik dat wel toen ik jong was. Het past niet bij mij om zo te denken, zeker niet op mijn leeftijd. Dat zou een beetje gênant zijn. Ik kijk wel wat er op mijn pad komt. En of er nog een album komt.” Dit zou mijn laatste kunnen zijn.’

Veelzijdig en onderscheidend

Veel spellen, grote zalen, zoiets. “Ik houd van een klein publiek en van intimiteit. Er zijn ook mensen die mijn muziek verschrikkelijk vinden. Vaak krijg ik te horen dat mijn muziek onsamenhangend is. Ik heb ooit gezegd: Zet mij in de gevangenis in de platenwinkel.” inconsistent .”

Beter zouden de bakken ‘veelzijdig’, ‘onderscheidend’ of ‘muzikale schatten’ zijn, zegt uw verslaggever, die het album nu al een week keer op keer draait.

Om een ​​indruk te krijgen: Nachtelijke bloedzuigers’ Rendez-Vous begint met een Lentze-versie van de traditionele Reno-fabriek, gevolgd door het titelnummer: een lange, uitgesponnen jazzballad met een serene cornetsolo. AfroAziaten combineert Aziatische met Afrikaanse volksmuziek, Breng het naar huis (geschreven door Veenstra en Slingerland) is een ontroerend liefdeslied, Ik ben een dwaas om erom te geven de cover van een oud countrynummer en Alle dingen één voor één mysterieuze filmmuziek met gesproken tekst (Veenstra).

Daarna volgen de ruwe, gierende geluiden Sluipende twijfels het was stil, langgerekt Hang rond met de Whipster-kerel en de avant-garde Gamelan-koorts, waarin de demonen van een mensenleven uit de diepte lijken op te borrelen. Het album eindigt met het ontroerende Indonesische volksliedje Bengawan Solo, dat Lentze aan zijn moeder opdroeg.

Een onrustig leven

,, Bangawan Solo was haar lievelingsliedje, dat ze boven de pannen mee floot. Heel vertrouwd en lief. Anneke Grönloh en Georges de Fretes zongen het ook.” Zijn moeder overleed in 2004. “Zij heeft zich nooit in Nederland kunnen vestigen. Ze was analfabeet. Ik bied al 14 jaar informele zorg. Mijn vader overleed in 1989.”

Lentze heeft een moeilijk leven achter de rug. “Ik was zes maanden oud toen mijn ouders vanuit Java naar Nederland kwamen. Mijn moeder was Soendanees en mijn vader Indo met een Duitse achtergrond. Ze waren al hun bezittingen kwijt. Voordat we in Enschede terechtkwamen, woonden we in contractpensioenen: in Leeuwarden, Arnhem, Velp, Doorwerth.”

Zijn vader zat drie jaar in een Japans kamp en raakte ernstig getraumatiseerd. “Papa heeft ons opgevoed met het idee dat het leven buiten dit huis een hel is. Dan geniet je niet echt van de wereld. Toch hield ik heel veel van die man. We hebben veel schaak gespeeld.” Thuis was hij de jongste, met twee zussen en een broer. “Ik draaide de platen van mijn zussen. Blues, Big Bill Broonzy, gospel, Mahalia Jackson. Dat heeft mij gevormd. En ook veel klassieke muziek: ik kon de pianoconcerten van Beethoven in mijn hoofd naspelen.”

Er werd thuis veel muziek gemaakt. Lentze begon op 4-jarige leeftijd met ukelele, maar de gitaar kwam later. “Als vrienden van mijn vader kwamen, speelden ze muziek. En anders moesten we hem begeleiden. Muziek hoorde erbij, net als eten, drinken en ademen. Maar papa vond het idee dat je van muziek kon leven belachelijk.”

Racisme kwam in zijn jeugd nog veel voor. “Mijn vader spoorde ons aan om naar de HBS te gaan, ook al was het schooladvies voor Indo’s standaard: jongens naar de vakschool en meisjes naar de huishoudschool. Maar toen we ruzie kregen zei hij: ‘Denk niet dat je blank bent, je zult altijd bruin blijven.’ Ik heb wel eens een scheikundeleraar tegen me laten zeggen: ‘Je denkt dat je veel bent, maar apen zijn apen’.”

In 1972 vertrok Lentze naar Groningen om Duits te studeren. Later stapte hij over naar het Nederlands. Vier jaar later stierf zijn oudste zus aan lymfoom. “Toen zag ik mijn vader voor het eerst huilen. Mijn zus was na een ruzie het huis uitgezet en had zichzelf verwaarloosd. Volgens papa was geen enkele man goed genoeg voor haar. Datzelfde jaar pleegde mijn broer, die twee jaar ouder was dan ik, zelfmoord in een kibboets in Israël.”

Muziek als cement

Van studeren kwam niet veel terecht. “Ik was mensenschuw, wereldvreemd en liep heel scheef. Door vallen en opstaan ​​ben ik geworden wie ik nu ben. Vooral door de mensen die ik heb ontmoet.” Hij maakte tientallen jaren lang veel muziek. Altijd geprezen, nooit beroemd. En nu, zoveel jaren later, is er een fenomenaal nieuw album, dat ondanks al die uiteenlopende muzikale vormen een hechte eenheid vormt.

Het is alsof alle nummers vanuit een ander perspectief reageren op de diepe, existentiële onrust binnenin Gamelan-koorts, je verslaggever probeert zijn fascinatie voor dit album aan Lentze uit te leggen. Er is ook een soort vrede. Stilte. Alsof er in alle verscheidenheid een diepe eenheid ontstaat – muziek als cement van een mensenleven.

Rudy Lentze rolt opnieuw een flinterdunne sigaret onder de ginkgo. ‘Dat hoor ik graag’, zegt hij. “Ik wilde vooral een filmisch album maken. Die verstilling, ja dat klopt. Maar eigenlijk wilde ik gewoon weer iets moois maken. Dat is het idee.”