Een 77-jarige Nederlander die al 23 jaar in Israël woont, werd donderdag genadeloos getroffen door de oorlog die woedde tussen Hamas en zijn land. De 22-jarige kleinzoon van zijn zwager kwam om bij een vuurgevecht in het zuiden van Israël. Een ‘brave jongen’ die net een jaar getrouwd was en als reservist in het leger ging. “Ik zat vanochtend huilend aan de telefoon met mijn zwager. Het is onbegrijpelijk.”
“Hoor je dat?” zegt hij halverwege het interview. Op de achtergrond klinkt het geluid van de luchtalarmsirene. En dan een diepe zucht. “Nou, dat is het leven op dit moment. Dat lawaai dag en nacht.” En dat is niet voor niets. Donderdagochtend sloegen twee raketten in op een steenworp afstand van zijn huis. Momenten waarop de 77-jarige Joop Soesan even verstijft. Maar bang? Nee, hij is niet snel. “Ik ben meer boos. Heel boos. Je zou woest kunnen zeggen.” Bij het bespreken van de gruwel van deze oorlog verheft de geboren Beverwijker meerdere malen zijn stem. Er moet een einde komen aan de terroristische beweging Hamas, betoogt hij. ‘Anders zullen deze verschrikkelijke terroristen doorgaan met het vermoorden van zoveel mogelijk Joden.’
Om Hamas te ontmantelen bereidt het Israëlische leger zich voor op een grondoffensief in de Gazastrook. Hiervoor zijn honderdduizenden reservisten opgeroepen. Ongekend en nog nooit eerder gezien, zegt Soesan. “Let op: niemand wil oorlog. Niet de Israëliërs, niet de Palestijnen. Maar deze terreur moet stoppen. Ik sta daarom volledig achter een grondoffensief. We moeten de hele infrastructuur van die organisatie vernietigen en haar leiders naar een andere wereld transporteren. Alleen dan zijn we weer veilig.” Omdat Susan en zijn twee Nederlandse broers, die ook in Israël wonen, zich niet veilig voelen. “Er lopen hier nog steeds terroristen rond”, zegt Soesan. Inlichtingendiensten bevestigen dit en stellen dat gewapende Palestijnen nog steeds Israël binnenkomen. “Het is nog lang niet voorbij.”
“Ben jij dan een mens?”
Soesan woont al bijna een kwart eeuw in Israël. De afgelopen dertien jaar heeft hij in de kustplaats Ir Yamim gewoond, ongeveer een halfuur van Tel Aviv. De straten zijn leeg en verlaten. Bewoners blijven uit voorzorg binnen, zegt Soesan. “Uit angst voor meer aanvallen. Je staat voortdurend onder hoge spanning. Dat is geen fijn gevoel. Je voelt je gevangen in je eigen huis.” Stiekem gaat Soesan wel eens naar buiten om de hond uit te laten. “Overal zie ik briefjes met de namen en foto’s van gesneuvelde of vermiste soldaten. Heel confronterend om te zien, en verdrietig.”
De ‘gruwelijke en brutale’ oorlog tussen Hamas en Israël wordt volgens Soesan door de media ‘uit zijn verband gerukt’, zegt hij. “Ik zie allerlei verhalen over de geschiedenis en de complexiteit van een langdurig conflict. Maar het gaat hier helemaal niet om de bezetting van een stukje land. Het gaat om het vermoorden van zoveel mogelijk Joden, op een gruwelijke manier. Dit “Het is gewoon pure jodenhaat. We zien het nu gebeuren. Vierjarige kinderen worden bij hun ouders weggehaald, festivalgangers worden in hun auto doodgeschoten, video’s van grootouders die worden vermoord en op de sociale media van hun kleinkinderen geplaatst.” Soesan zucht: “Ben jij dan een mens?”
‘Raketten of niet: ik ben er’
In Israël zijn minstens 1.200 mensen gedood door aanvallen van Hamas. De kinderen van de overleden partner van Soesan sturen regelmatig berichten in een WhatsApp-groep om te vragen of er iemand gewond is geraakt. “We willen niet nog meer mensen in onze familie verliezen”, zegt hij met een snik in zijn stem. “Dat is onze enige hoop.”
Soesan is van plan de begrafenis van zijn 22-jarige achterneef bij te wonen. “Vorig jaar was ik al op zijn bruiloft. Hij was echt een geweldige jongen. Een jongen met een hart voor het goede doel. Raketten of niet: ik zal en moet afscheid van hem nemen.” Soesan heeft een hechte band met de familie van zijn overleden partner. “Die steun en liefde voel je door het hele land. Iedereen trekt elkaar samen om deze nachtmerrie te doorstaan.” Soesan denkt er geen seconde aan om te vertrekken. “Israël is mijn leven geworden. Ik zal het land nooit verlaten.”
‘Dit zijn dieren’
Soesan houdt een amateurblog bij voor familie en vrienden in Nederland waarop hij nieuwsberichten en podcasts over de oorlog publiceert. Ook op de Nederlandse radio was hij de afgelopen dagen veel te horen. Zelf is hij niet altijd blij met de reacties en berichten die hij in Nederland leest. “Als je ziet dat er ruimte wordt gegeven aan demonstraties waarbij Hamas en IS worden verheerlijkt. Sorry, maar dat vind ik echt onaanvaardbaar.”
De politie moet veel strenger optreden tegen deze demonstraties, ‘net als in andere landen’, zegt Soesan. “Met harde hand! Dan geen vrijheid van meningsuiting. Dit zijn beesten die de vernietiging van bepaalde soorten mensen nastreven. Die onschuldige Palestijnen in Gaza als schild gebruiken. Die vrouwen verkrachten en kinderen ontvoeren. Dat moet stoppen!”
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Welke kan!
Log in of maak een account aan en mis nooit meer iets van de sterren.
