Als ik linksaf een van de oudste straten van de stad inloop, lijkt het erop dat het weekend is begonnen. Er speelt muziek, mensen hebben stoelen buiten neergezet, voor hun huis, een winkel of bij de wietwinkel en smartshop. Het is eigenlijk herfst, het schemert al, maar toch voelt het als zomer.
Het is vrijdagmiddag, na zessen, en ik kom uit een illuster café, waar twee collega’s afscheid nemen. Ze beginnen allebei iets anders te doen, om verschillende redenen. Hoewel gezellig, hou ik er kort na de toespraken mee op en ga via het plein voor het hoofdgebouw van de universiteit de oude straat in.
Een prachtige straat, met volgens Wikipedia een ‘onderscheiden karakter’ en er staan veel herenhuizen en historische gebouwen. Een kerk, een oude rechtbank en de universiteit zijn er ook. Hoewel bijna in het hart van de stad, zijn er niet veel winkels, maar er is wel een galerie, een uitgeverij van bijzondere boeken, een hotel en een restaurant en die twee locaties voor geestverruimende producten.
Maar dat is niet waar ik vanmiddag naar kijk. Het oog valt op een oudere man alleen, op een stoel op de stoep. Hij ziet er ontspannen uit, ziet er hip uit, met jasje en hoed op en naast hem, op de stoep, staat een kleine luidspreker.
Wat ik hoor is blues, precies de juiste muziek voor een vrijdagmiddag in de oude straat en de man tikt en neuriet mee, af en toe nippend aan een glas whisky. Of rum.
Ik denk meteen: ja, dit is wat de stad tot stad maakt. Blues op de stoep, de naderende herfst in de laatste zon en melancholie en troost in buigende tonen. Het liefst zou ik daar zitten. Maar ja. Ik kan niet wachten.
