Een week na de Hamas-aanvallen in Israël is het nog steeds verre van duidelijk wie er is ontvoerd of wie er is omgekomen. Voor degenen die achterblijven is het totale gebrek aan informatie het ergste.
Aviel Gabay weet niets. Niemand kan hem vertellen wat er met zijn zus, de 25-jarige Shani Gabay, is gebeurd sinds hij haar zaterdagochtend voor het laatst aan de telefoon sprak. Shani had gedanst tot het ochtendgloren, toen het festival werd aangevallen door Hamas. Uiteindelijk werden er minstens 260 lichamen gevonden, behalve die van Shani. Is ze dood? Is ze ontvoerd?
Hoe was de afgelopen week voor hem? Gabay (28) zucht en legt even zijn ongeschoren hoofd in zijn handen, achter zijn videoverbinding vanuit zijn huis in Haifa.
“Het is de moeilijkste week die ik ooit heb meegemaakt. Elke ochtend word ik wakker en wordt ik opnieuw getroffen door de klap. Het ergste is dat ik niet weet wat er met mijn zus is gebeurd. Of ze al is vermoord, of dat ze is ontvoerd, en, als ze nog leeft, wat ze nu met haar doen.
Nooit in het ziekenhuis aangekomen
“De laatste keer dat we contact hadden was die zaterdag om 9 uur in de ochtend. Ze was in haar been geschoten, maar klonk eigenlijk heel kalm. Ze zou een ambulance zoeken en naar het ziekenhuis in Be’er Sheva gaan, maar daar is ze nooit aangekomen.
“Niemand wist op dat moment wat er aan de hand was. Zes uur lang wist niemand in Israël wat er aan de hand was. We hebben ook video’s gezien van het gebouw waarin ze zich verstopte, waarop ook een agent te zien was, maar ook hij wordt vermist.” Vrienden van haar die in de video te zien zijn en het overleefd hebben, weten niet wat er nog meer met haar is gebeurd. Het was chaos, totale chaos, zegt Gabay.
“Mijn vader reed er diezelfde dag naartoe. Om haar te zoeken. Ook al was het nog volkomen onduidelijk of het misschien niet nog steeds gevaarlijk zou zijn. De politie was er niet, het leger was er niet. De volgende dag ging hij weer, maandag, dinsdag. Ik ben ook een dagje meegegaan om te zoeken. Overal lijken, uitgebrande auto’s, langs de wegen rond het festivalterrein.
Van de overheid en de politie horen we niets
“Maar ondertussen horen we niets van de overheid of de politie. Wij kunnen ze niet bereiken. Ze bieden nul informatie. Er zijn geen antwoorden over wie er is ontvoerd of wat er daarna gebeurt. Alle informatie komt via sociale media naar ons toe. Dat is hoe ik mijn dagen nu doorbreng: sociale media afspeuren, Telegram-kanalen, via talloze Arabische accounts, om te zien of ik mijn zus ergens kan herkennen in alle video’s die Hamas deelt. Om tenminste iets te weten.”
“Ik voel vooral verdriet, maar ook woede, naar onze eigen regering dat dit is gebeurd. Hamas heeft iets verschrikkelijks gedaan. Oorlogsmisdaden… de ergste dingen die je je kunt voorstellen. En nu wordt Gaza binnengevallen. Het grappige is dat ik daar helemaal niet mee bezig ben. Ik ben gewoon bezorgd om mijn zus. Shani is een fantastisch mens, een levensgenieter. Ze hield van festivals en reizen. Houdt. Ik weet dat ze dat nog een keer zal doen. Dat wil ik nu echt geloven.”
Lees ook:
‘Mijn huis is verwoest. Waar moet ik heen? Er is geen veilige plek in Gaza
Met de huidige bommenregen is er geen plek in de Gazastrook waar het veilig is om te wonen. Het huis van Saleh Skaik is zojuist verwoest en hij weet niet wat hij nu moet doen. “Ik ben nu dakloos.”
