In de film ‘Christmas Apples’ zie ik drie jonge mensen rond de kersttafel zitten en het spel ‘Top en Flop’ spelen. Vroeger deden hun ouders dat met hen, en nu ze door omstandigheden Kerstmis zonder hun ouders vieren, zetten ze deze traditie samen voort.
Ze gaan de cirkel rond: “Wat was je Top vorig jaar en wat was je Flop?” Het is ontroerend wat ze elkaar vertellen. Dingen vanuit hun innerlijke zelf.
Wat je normaal gesproken binnen houdt: waar ze trots op zijn, waar ze blij mee zijn. Waar je verdrietig en teleurgesteld van wordt.
Ze zijn kwetsbaar en open.
Niets nieuws onder de zon. Bij ons thuis was het traditie om Psalm 90 te lezen, ‘de nieuwjaarspsalm’, een lied van Mozes: ‘Leer ons onze dagen tellen, zodat we een hart van wijsheid mogen krijgen.’ Identificeer ook uw hoogte- en dieptepunten.
Maar wij spraken niet zo openlijk als die jongeren in de film. Zo praten we zelden met elkaar. Zeker niet over wat er misgaat. Over de dingen waarin je faalde, over je onvervulde verlangens, of over je mislukkingen.
Sociale media staan vol met de hoogtepunten van een mensenleven. Het succes wordt breed uitgemeten. Daar geldt de ongeschreven wet van onze tijd: ‘Je zult schitteren en slagen’. Vooral de jeugd van deze tijd voelt deze last.
Experts zeggen dat dit veel druk op ons legt.
Wij moeten perfect zijn. Het kan niet aan de omstandigheden liggen, want in onze cultuur groeien de bomen tot aan de hemel. Dus als je ergens faalt, kan het alleen jouw schuld zijn.
Mozes is het daar niet mee eens. Ook zijn psalm zingt zorgeloos over wat er allemaal mis kan gaan in een mensenleven. Over moeilijkheden, over woede, over teleurstelling. Over de man die als een bloem in het veld is. Een ogenblik groeit het, een ogenblik bloeit het en dan verwelkt het weer.
Mozes gaat nog verder. “We zijn als een uur van de nacht dat verdwijnt, we zijn zo voorbij en we vliegen weg.” Wie en wat we zijn is als een adem in de ogen van de dierbare Heer. We hoeven dus niet zo geweldig en bijzonder en uniek te zijn.
Wij zijn een van de velen. Een stukje van een groot geheel.
En we kunnen gewoon eerlijk zijn over de hoogte- en dieptepunten van ons leven. Leg eerlijk op tafel wat goed was en wat niet goed was. Wij zijn geen heiligen, wij zijn als bloemen: mooi, goed en kwetsbaar.
De dingen die we bereiken zijn ook wilde bloemen: ze komen op, in al hun schoonheid, ze verwarmen de harten, ze dragen voor een kort moment vrucht. En dan is het weer voorbij. ‘Leer ons onze dagen tellen, zodat we een hart van wijsheid kunnen krijgen.’
Het mooiste is het slot van Mozes’ gedicht: ‘Bevestig, Heer, het werk van onze handen aan ons, ja, het werk van onze handen, bevestig het.’
Ik hoop dat ik zo met mijn pieken en flops om kan gaan.
Opmerking? Mail naar wimbeekman56@gmail.com
