Die leeftijd waarop je ontdekt dat je vader een slapper is. De vader van de dertienjarige Brian is niet vies van oplichting. Zoals het uit het verzorgingshuis halen van zijn spastische, verstandelijk gehandicapte zoon Lucien om de mantelzorgpremie te innen. Dat vereist inbreken in het nieuwe huis van moeder – ze is nu bij een goede burger – om de inspectie gerust te stellen. En dan krijgt Brian te maken met Lucien, zijn spasmen en volle luiers. Vader moet werken. Tenminste: hij rijdt ergens heen.
Totale openheid: Ik zat in de jury voor afstudeerfilms aan de Filmacademie in 2016, toen regisseur Joren Molters elkaar ontmoette Iedereen is blij in Kropsdam zijn triomftocht door de studentenfestivals van de wereld begon: tableaus van bleekzinnige dwaasheden, geschoten in het idioom van Roy Andersson, die gevoel voor timing en fantasie getuigden. Al won hij niet de hoofdprijs: het was een sterke klasse.
Molter bevestigt zijn talent met Zomerjas, expressionistisch gefilmd met een helder verzadigd palet. De rauwheid, bekroond met een Gouden Kalf voor production design, oogt enigszins gestileerd: een stacaravan met knipperende tl-buis op een sloopterrein waar dikbuikige kerels met baarden en tatoeages aan oude voertuigen sleutelen of met een halve liter rond vuur grommen. Het is geen ‘armoedeporno’, maar romantiek: armoede zoals mensen zich dat voorstellen in Amsterdam.
Lees ook
een achtergrondstuk over de dilemma’s rondom het casten van karakters met een beperking
