Als een man sirenes hoort, blijkt zijn voorgevoel te kloppen: zijn partner is verongelukt | Binnenland

Een man doet samen met andere bromfietsers mee aan een tour voor oldtimers. Het is mooi weer, de mannen rijden rustig en de man draagt ​​een helm. Iedereen geniet. Dan – slechts een paar kilometer voor het einde van de rit – slaat het noodlot toe.

De man maakt een onverwachte beweging, belandt aan de kant van de weg en komt tegen een paal tot stilstand. De bromfietsers voor hem merken niets en rijden door. De renners achter hem zien dat er iets mis is. Ze stoppen en slaan alarm als blijkt dat de man bewusteloos is. De omstanders weten niet wat ze moeten doen: ze hebben geleerd iemand niet te bewegen en voorzichtig te zijn met hoofd en nek. Ze laten de helm op en zorgen ervoor dat er ruimte om hem heen is. Dan komen de hulpdiensten ter plaatse: ze constateren dat de man is overleden, hij was op slag dood.

Mijn collega’s moeten op zoek gaan naar de identiteit van de man. Ze vinden een identiteitsbewijs en de andere bromfietsers bevestigen de identiteit van de man. Het huis van de man ligt vlakbij het ongeval. We moeten er dus, of eigenlijk altijd, zo snel mogelijk heen, voordat het bericht op een andere manier bij de nabestaanden terechtkomt.

De partner van de man schrikt als mijn collega’s aan de deur staan. Zo gaat het meestal. Nabestaanden beseffen vaak onbewust wat er aan de hand is. Hij vertelt de sirenes te hebben gehoord en dacht op dat moment even aan zijn partner op de brommer. Nu blijkt dat ook daadwerkelijk het geval te zijn.

Een tijdje later ga ik naar huis om mijn partner te bezoeken. In mijn werk zie ik dat ieder mens zijn eigen manier van rouwen heeft. Dat geldt ook voor deze man. Hij laat de brommer zien: de trots van zijn overleden partner. Zijn partner was er altijd mee bezig en op die dag glom de brommer tot op het kleinste schroefje.

Door het ongeval raakte de bromfiets beschadigd en de man liet hem zo achter. Ook had hij de brommer in de woonkamer neergezet als eerbetoon aan zijn geliefde. Op een gegeven moment stonk hij zo erg dat hij nu gewoon in de garage staat. Elke week loopt hij er langs, schopt en vloekt er een tijdje tegen en gaat dan weer verder. Zijn manier van omgaan met verlies en rouw.