Bij Ferron in Heerenveen tik je in een avond alle hoeken van de Middellandse Zee aan. En dat bevalt uitstekend | restaurantrecensie

Waar zijn we?

In Heerenveen heb je alles. Sushirestaurants, tapaswinkels, pizzeria’s, brasseries en meer. Als je daarvoor gaat, weet je ongeveer wat je krijgt. Dat is natuurlijk helemaal prima, maar we besluiten een avondje buiten de gebaande paden te gaan en Ferron, aan de Lindegracht, te bezoeken. De naam van de zaak hangt in prachtige blokletters op de witte gevel, in een stijl die je bijna doet geloven dat Ferron hier al zo’n honderd jaar zit. In werkelijkheid opende eigenaar Nunzio (die zichzelf op de website ‘een Italiaanse culinaire creatieveling’ noemt) zijn restaurant pas dit jaar. Het terras kijkt uit op de gracht en het Gemeenteplein. Een goede plek voor de Feanster straatleven kijken, maar we besluiten toch maar binnen te gaan zitten, want zo warm is het deze donderdagavond niet.

Wat dacht je van hier?

De zaak is behoorlijk groot. Je zou hier gemakkelijk een paar honderd mensen kunnen huisvesten. In zo’n kamer liggen nagalm en onaangenaamheden op de loer, maar dat wordt met een doordacht ontwerp opgelost. Perzische tapijten op de betonnen vloer, panelen en design hanglampen aan het hoge plafond en hoge planten op hoge tafels langs de muur. Het doet me denken aan hippe grootstedelijke coffeeshops, waaronder enkele rook hoekjes hier en daar. We zouden het niet erg vinden om in die Chesterfield-bank rond te hangen voor de songteksten Il dolce far niente (vrij vertaald: de kunst van het niets doen) dat aan de muur hangt, maar op die bank zit al een verliefd stel. Bovendien moeten we eten.

Wat vinden wij van het eten?

Het is niet zo eenvoudig om een ​​label op Ferron te plakken. Volgens de website kun je hier terecht voor ‘lunch, aperitief, proeverij’. Als het middag was, kozen we voor een puccia pugliese, een broodje uit Apulië, de hak van de Italiaanse laars. Er staan ​​elf opties op de kaart, van caprese tot pastrami uit de oven en verandatta tonato. Het klinkt allemaal heerlijk, maar het is avond en dus gaan we proeven van verschillende voor-, hoofd- en nagerechten. Elke cursus op een eigen plank. We vinden Italiaanse klassiekers zoals bruschetta met tomaat en basilicum, maar ook parmaham. Maar het is zeker niet alleen maar Italiaans, want de planken-to-share raken vrijwel alle uithoeken van de Middellandse Zee. De Marokkaanse lamsstoofpot en de tartaar van rode biet en mozzarella zijn heerlijk. Dat laatste voorgerecht ziet er ook heerlijk uit.

Hoe is de service?

Helemaal goed. De gerechten worden geserveerd door chef-kok Joey. Ook al heeft hij genoeg te doen (aan de lange tafel viert een groep van twintig mensen het 25-jarig jubileum van een collega), neemt hij de tijd om alles uit te leggen wat hij heeft voorbereid. Af en toe komt eigenaar Nunzio ook langs om uitleg te geven over de wijn en de maandelijks wisselende menukaart. Er lijkt weinig dat zijn eigen omschrijving van ‘culinair creatief’ in twijfel trekt.

Zullen wij terugkomen?

Liefde. En dan overdag voor zo’n broodje uit Apulië. Of anders op een zondag, als hier livemuziek wordt gespeeld en even met een kopje koffie gaan zitten in dat Chesterfield, dat hopelijk niet bezet is.