Haar vader had het al lang gemist, maar de laatste weken ziet hij het weer in de ogen van zijn dochter als ze in het veld staat en een bal pakt. Een fonkeling, een schittering. Hij ziet het goed: Tess Lieder (30) – de fans mogen haar Tess Wester blijven noemen – schittert weer tussen de lijnen. Ze heeft het plezier weer gevonden.
“Zo voelt het ook”, zegt Lieder aan de tafel in congrescentrum Papendal waar de Nederlandse handbalvrouwen zich hebben verzameld voor de eerste twee kwalificatiewedstrijden voor het EK 2024. Er lijkt weinig veranderd, alsof ze nooit is weggeweest: tussen de pers en sponsorverplichtingen door klinkt Lieders stem luid en duidelijk door de foyerruimte.
Toch maakt Lieder pas voor het eerst sinds anderhalf jaar officieel deel uit van de selectie van bondscoach Per Johansson. Na een teleurstellende periode bij Europese grootmacht CSM Boekarest beviel ze eind vorig jaar van dochter Flo. Vervolgens nam ze de tijd om zelfstandig aan haar lichaam te werken voor een terugkeer naar het hoogste niveau.
“Ik was iemand die mezelf altijd veel druk oplegde”, zegt de doelman. “Het moest altijd beter. Als ik een sporthal binnenkwam, moest het gebeuren. Dat was eigenlijk niet leuk voor mezelf. Met Flo gebeurt er thuis zoveel dat ik ontspannen de zaal binnenkom en meer geniet van het spel.”
Ongebreideld fanatisme
Lieder, die in 2019 met Nederland de wereldtitel veroverde en werd uitgeroepen tot doelman van het toernooi, wil benadrukken dat het ongebreidelde fanatisme nog steeds in elke vezel van haar lijf zit. “Dat ik anders in de zaal sta betekent niet dat ik niet meer wil winnen. Ik ben de eerste die mensen beledigt en aan hun haren trekt als er iets verbeterd moet worden en we iets willen bereiken.”
Kort daarvoor vertelde de Noord-Hollandse hoe zij samen met haar man (en profvoetballer) Mart Lieder het thuisbedrijf runt. Als kersverse ouders houden ze meerdere ballen in de lucht. Ze brengt Flo ‘s ochtends naar de crèche, daarna traint ze bij haar nieuwe club Borussia Dortmund, daarna haalt ze haar dochter op waarna ze opvang krijgt van haar man. Lieder gaat dan naar de tweede training. ‘s Avonds brengt de een Flo naar bed, de ander kookt.
De eerste vijf weken in Dortmund verbleef Lieder alleen in Duitsland. Man en dochter bleven achter. Het was de periode waarin Flo voor het eerst kroop en zelfstandig zat. “Ze zal het zich niet herinneren, maar voor mij voelde het alsof ik faalde als moeder. Ik wil desnoods handballen en dan mis ik alles thuis. Dat was moeilijk.”
Ongelukkig
Voor haar zwangerschap was ze ongelukkig in Roemenië. De clubleiding dreigde bij tegenvallende prestaties de salarissen in te houden. Onmenselijk, vond Lieder, en na een seizoen vertrok ze weer. “Ik geniet te veel van het leven om ergens te blijven waar ik ongelukkig ben.”
Tegenstanders Portugal (donderdag) en Finland (zaterdag) zijn relatief onbekende tegenstanders voor Lieder en haar teamgenoten. Zij beschouwen het tweeluik als veredelde oefenwedstrijden om patronen en afspraken aan te scherpen voor het WK dat vanaf eind november in Denemarken plaatsvindt. De derde tegenstander in de kwalificatiegroep is Tsjechië.
Er zijn geen zorgen over haar fysieke toestand na de zwangerschap. De reflexen zijn ook als voorheen. “Uit de tests blijkt dat ik mogelijk zelfs fitter ben. Dat geeft niet, ik heb heel hard getraind en vooral gewerkt aan de zwakkere gebieden zoals de rug en de hamstrings. Het is aan mij om deze week te laten zien dat ik weer op hetzelfde niveau zit.”
Lees ook:
Baby of blessure? Handbalclubs vinden zwangerschap lastiger, vinden de speelsters
De druk om te presteren kleurt de roze wolk. Als topsporter kun je hier bijna niet omheen, ontdek Tess Lieder en Lois Abbingh, handbalinternationals en schoonzussen.
